Στο τελευταίο του ταξίδι στο Λονδίνο, δημοσιογράφος από τη Θεσσαλία Ανδρέας σουρμετάκης βίωσε μια δύσκολη εμπειρία που τον έκανε να μελαγχολήσει όταν στην ανάπτυξή του ήθελε αναπόφευκτα να συγκρίνει τη λειτουργία του τοπικού κράτους με το ελληνικό. Όπως είπε η «Κ», Θα ήταν μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα όταν περιμένοντας σε ένα φανάρι στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης, κάποιος, κινούμενος σιωπηλά με το όχημα πίσω του, του άρπαξε το κινητό από το χέρι και πριν προλάβει να αντιδράσει, εξαφανίστηκαν ορμώντας μέσα στην νύχτα.
«Λόγω της προχωρημένης ώρας και το επόμενο πρωί είχα μια σημαντική επαγγελματική συνάντηση, παρά τις συστάσεις που έλαβα, απέφυγα να ειδοποιήσω την αστυνομία. Την επόμενη μέρα επέστρεψα στην Ελλάδα χωρίς κινητό, όπου, όπως σχεδόν όλοι μας, κατέγραψα σχεδόν τα πάντα σχετικά με τις επαγγελματικές και κοινωνικές μου επαφές. Δέκα μέρες αργότερα, έλαβα μια κλήση από έναν άγνωστο αριθμό που αφορούσε ευρωπαϊκή χώρα: «Ήσουν μέσα Λονδίνο τελευταιες μερες;” – με ρώτησε μια άγνωστη φωνή. “Ήμουν”Απάντησα. «Νομίζω ότι έχω το τηλέφωνο που σου έκλεψαν».συνέχισε.”
Μήνυμα στο WhatsApp
«Κλείσαμε τη συμβουλή γιατί συνήθως οι κλέφτες επικοινωνούν μαζί σας και ζητούν χρήματα ή προσπαθούν να εξάγουν δεδομένα. Αλλά έλαβα αμέσως ένα μήνυμα στο WhatsApp:
«Είμαι αστυνομικός, μην ανησυχείς… Έχω το τηλέφωνό σου και το email μου είναι τάδε… Μπορείς να επιβεβαιώσεις την κατάστασή μου… Αν θέλεις, μπορούμε να μιλήσουμε με έναν μεταφραστή. .. Μια φωτογραφία του τηλεφώνου μου εστάλη επίσης με το ίδιο μήνυμα κινητό τηλέφωνο, σε μια διάφανη τσάντα με σημάδια…
Το σκέφτηκα για αρκετά εικοσιτετράωρα, ξεπέρασα τους φόβους ότι θύματα παρόμοιων κλοπών την «έπεσαν» και έστειλα μια απάντηση:«Ναι, θέλω να μιλήσω με έναν μεταφραστή».
Δεν άργησε να κανονίσουμε ένα ραντεβού και το επόμενο απόγευμα έλαβα μια βιντεοκλήση και είδα στην οθόνη του νέου μου κινητού έναν αστυνομικό της Μητροπολιτικής Αστυνομίας του Λονδίνου με μεταφραστή. Είχε το σήμα του και το κινητό μου στα χέρια του. Μου παρουσιάστηκε και μου ρώτησε αν αυτό που είδα ήταν το κινητό μου.
“Αυτό είναι”Του είπα, «Μα αλήθεια, πώς με βρήκες;» Δεν κατήγγειλα καν το περιστατικό στην αστυνομία, οπότε ήμουν προσεκτικός όταν επικοινωνούσα μαζί σας».. Μου εξήγησε ότι είχαν συλλάβει δύο νεαρούς που έκαναν πατινάζ (γι’ αυτό με ακολουθούσαν κρυφά!) με τρία τέσσερα κινητά κρυμμένα από κάτω.
«Έστειλαν τη συσκευή στην Ελλάδα με κούριερ και το Υπουργείο Δικαιοσύνης του Ηνωμένου Βασιλείου με ενημέρωσε μέσω email για την απόφαση και τις ποινές που επιβλήθηκαν στους κλέφτες».
Ανακάλυψαν σε ποιον ανήκει από την κάρτα sim και ανήκει σε μένα. Υπέθεσαν ότι θα είχα τον ίδιο αριθμό στη νέα μου συσκευή και επικοινώνησαν μαζί μου μέσω WhatsApp. Ο αστυνομικός, αφού με προειδοποίησε ευγενικά ότι δεν κατήγγειλα το περιστατικό για να συλληφθούν, αργότερα μου ζήτησε να δώσω κατάθεση και να περιγράψω τι είχε συμβεί. Στην πραγματικότητα απάντησα σε μια σειρά ερωτήσεων, περιγράφοντας το γεγονός αναλυτικά: Τι ώρα ακριβώς συνέβη… Πώς θυμάμαι την ώρα… Σε ποια ακριβώς διασταύρωση βρισκόμουν… «Ζητώ αυτές τις λεπτομέρειες για να δούμε το περιστατικό στην κάμερα ασφαλείας του δρόμου».Μου εξήγησε. «Λοιπόν, αφού τους έπιασες».του απάντησα. «Δεν είμαστε ακόμα σίγουροι αν είναι κλέφτες, μπορεί να είναι πορτοφολάδες!»«επέμενε».
Υπογραφή κατάθεσης
«Κάπου εκεί τελείωσε η κατάθεσή μου. Μου ζήτησε να το υπογράψω μόλις το λάβω μέσω email, να το διαβάσω προσεκτικά και να το επιστρέψω. Το έκανα για την επόμενη ώρα. Τέσσερις μέρες αργότερα, έλαβα το κλεμμένο μου τηλέφωνο με κούριερ και έπρεπε να το πληρώσω. Όλα αυτά ήταν αρκετά για να τον κάνουν να βράσει μέσα του “Μπράβο, είσαι εδώ!”. Εννοώ την Αγγλία, φυσικά, όχι την Ελλάδα. Όμως η ιστορία δεν τελείωσε εδώ. Ενάμιση μήνα αργότερα, στην ίδια διεύθυνση e-mail στην οποία στάλθηκε η κατάθεση για υπογραφή, δηλαδή στη βρετανική διεύθυνση ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ με ενημέρωσε για την απόφαση του δικαστηρίου και τις ποινές που επέβαλε στους κλέφτες!
Έμεινα έκπληκτος από την προσοχή στη λεπτομέρεια και τους τύπους. Και επιπλέον, επειδή κατάλαβα τη διαφορά μεταξύ μιας χώρας -της δικής μας- που “πλήρωσε” ένα ολόκληρο σύστημα κάμερας ασφαλείας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και μετά το κατέστρεψε αμέσως μετά για να μην παραβιάσει καθόλου τα “ανθρώπινα δικαιώματα” και μιας άλλης χώρας που χρησιμοποιεί ακριβώς τις ίδιες κάμερες για την προστασία των δικαιωμάτων όσων επηρεάζονται από αυτήν την κατάσταση, χωρίς προκατειλημμένες κουρτίνες.