Κάτω 65ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Ξεκίνησε με το μεγαλείο του Χόλιγουντ και το «Maria» του Pablo Larraín και ολοκληρώθηκε με το ντοκιμαντέρ «The End» του Joshua Oppenheimer, αλλά και με την είδηση του θανάτου του πρώην δημάρχου και προέδρου Γιάννη Μπουτάρη. Τρεις συντάκτες της «Κ» που βρέθηκαν μέσα και έξω από τις αίθουσες του φεστιβάλ κάνουν την εκτίμησή τους.
Αμεσότητα και ειλικρίνεια
Μαρία Κατσουνάκα
Η απονομή των βραβείων στην Αποθήκη 3 ολοκληρώθηκε προχθές το μεσημέρι με ένα ποτήρι «Mr. Γιάννης.” Δεν υπήρξε στιγμή την Κυριακή, την τελευταία μέρα του 65ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, χωρίς να γίνεται λόγος για τη χαρισματική προσωπικότητα του Γιάννη Μπουτάρη. Από τον «πρόλογο», όταν ο διευθυντής του φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεαδάκης, με δάκρυα στα μάτια και πολύ συγκινημένος, τον αποχαιρέτησε, υπενθυμίζοντάς του ότι «είχαν την τύχη και την ευλογία να ζήσουν μαζί του, να είναι πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου. του φεστιβάλ μαζί του», μετά τον «Επίλογο», το βράδυ στην αίθουσα Olympia. Μια φωτογραφία του Μπουτάρη που κάθεται στα αμπέλια του μας κοιτάζει στην οθόνη. Το αγαπημένο του τραγούδι «My way» με τη φωνή του Paul Anka μπλέκει με το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Η απούσα αύρα του, όχι η σκιά του, σφράγισαν το τέλος. Το φεστιβάλ τον αγάπησε όσο αγάπησε αυτόν τον θεσμό και την πόλη του.
Φέτος, οι περισσότερες ταινίες χαρακτηρίστηκαν από ειλικρίνεια, αμεσότητα και οικονομία. Υπήρχε η αίσθηση ότι ζητήματα, είτε αφορούσαν σχέσεις (οικογενειακές, προσωπικά, κοινωνικά), είτε προβλήματα (μετανάστευση, περιβάλλον), είτε ανθρώπινα πάθη (αυξάνονται τα ποσοστά δολοφονιών), ήταν εξαιρετικά κρίσιμα. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο σε κουβέντα και περιποίηση. Η ηχογράφηση ήταν ρεαλιστική ακόμα και σε μια φανταστική απόδραση, όνειρο ή παραίσθηση. Το όραμα του σκηνοθέτη είναι συμπαγές, διακριτικό και δυναμικό. Οι πόλεμοι στη Γάζα και την Ουκρανία δεν αφήνουν τον κόσμο αδιάφορο, ούτε γύρω μας ούτε μέσα μας. Η γη φαίνεται όλο και πιο άγνωστη. Οι (βραβευμένοι) χαρακτήρες του To An Unknown Land του Mahdi Flaifel, δύο παλαιστίνιες ξαδέρφες παγιδευμένες στην Αθήνα, στην αβεβαιότητα και τη φτώχεια, ενισχύουν την πραγματικότητα ενός κόσμου που φαίνεται να τους αποκλείει. Μέλη –και αυτοί– ενός ολοένα αυξανόμενου περιθωρίου που δεν κρύβεται.
Το Χόλιγουντ και η ελληνική «συγκομιδή»
Αιμίλιος Χαρμπή
Άλλο ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έφτασε στο τέλος του, αλλά ξεκινάμε από την… αρχή. Λίγοι από τους εκλεκτούς καλεσμένους που μας «υποσχέθηκαν» οι διοργανωτές για το πρώτο Σαββατοκύριακο, λίγοι από την αρχή του ελληνικού ενδιαφέροντος για τη βιογραφία της Μαρίας Κάλλας, οι περισσότεροι συνάδελφοί μας ρεπόρτερ συναντήθηκαν νωρίς στη Θεσσαλονίκη. Και ανταμειφθήκαμε. Άλλωστε, δεν έχεις κάθε μέρα την ευκαιρία να βλέπεις και να κάνεις ερωτήσεις σταρ του διαμετρήματος του Ralph Fiennes, της Juliette Binoche ή του Matt Dillon. Και οι τρεις τους βρέθηκαν στην πόλη για δύο ημέρες, βραβεύτηκαν με τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο και μας παρουσίασαν τα νέα τους έργα: Φάινς και Μπίνος στο «Η επιστροφή» του Ομήρου, όπου υποδύονται τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη και ο Ντίλον στην ταινία «Μαίρη. Spoken», στο οποίο υποδύεται τον Μάρλον Μπράντο. Τις στιγμές τους στο μικρόφωνο, συγκινηθήκαμε από την ταπεινότητα και την ευγνωμοσύνη που πηγάζει από όλη την παρουσία του Fiennes, μάθαμε για τους στενούς δεσμούς του Bino με την Ορθοδοξία και εκτιμήσαμε την ειλικρινή στάση του Dillon σε θέματα που… τρομοκρατούν άλλους σύγχρονους σταρ.
Θετική εντύπωση μας έκανε και η φετινή σοδειά των Ελλήνων καλλιτεχνών. Παραδοσιακά στη Θεσσαλονίκη θα δούμε ελληνικές ταινίες από τα σύνορα του «αθέατου», αλλά φέτος ήταν ελάχιστες. Αντίθετα, ταινίες όπως το σφιχτό καρέ «Κρέας» του Δημήτρη Νάκου, το τρυφερό «Kyuka πριν το τέλος του καλοκαιριού» του Κωστή Χαραμουδάνη, η ακριβής «Ριβιέρα» του Ορφέα Περετζή και άλλες αποδεικνύουν ότι η εγχώρια παραγωγή είναι σε υψηλό επίπεδο. . αρκετά υψηλό επίπεδο. Εξάλλου, τα νέα μέλη -όλα που παρουσίασαν τις πρώτες τους ταινίες- εκτός από φρέσκες ιδέες, φαίνεται να έχουν και μια κινηματογραφική γλώσσα που τους επιτρέπει να μεταφερθούν στην οθόνη.
Ο υπερτουρισμός και η νέα μοναξιά
Συγγραφέας: Σάκης Ιωαννίδης
Ενώ ο καλός καιρός συνήθως αποθαρρύνει οποιονδήποτε να κλειστεί σε ένα σκοτεινό σινεμά, αυτό δεν συνέβη φέτος στη Θεσσαλονίκη. Οι κινηματογράφοι ήταν κατάμεστοι και πολλές προβολές εξαντλήθηκαν γρήγορα, όπως το «Falling» της Laura Carreira, που είδαμε σε έναν κατάμεστο Ολυμπιονίκη και αφηγείται μια στιγμή από τη μοναχική ζωή της Aurora. Η Τζοάνα Σάντος υποδύεται έναν καταστηματάρχη, έναν «συλλέκτη» από την Πορτογαλία στις τεράστιες αποθήκες μιας εταιρείας ηλεκτρονικού εμπορίου στη Σκωτία. Καθημερινά επιλέγει δεκάδες αντικείμενα, από βιβλία μέχρι παιχνίδια και δονητές, τα οποία στέλνει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Ο μέτριος μισθός της αρκεί για να ζήσει σε ένα δωμάτιο με κοινόχρηστη κουζίνα και μπάνιο και μέχρι το τέλος του μήνα πηγαίνει στο πόστο της σχεδόν με άδειο στομάχι. Συνοδοιπόρος της είναι το κινητό της και ξεσπά σε κλάματα όταν κάποιος τη ρωτά τι κάνει στον ελεύθερο χρόνο της με τις φίλες της. Η μοναξιά, η αποξένωση και οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας είναι θέματα που διερευνώνται σε όλη την ταινία – θυμίζει ντοκιμαντέρ – και η έκφραση του Σάντος κρατά τον θεατή σε αγωνία μέχρι το τέλος της «πτώσης».
Σε αντίθεση με το κλειστό περιβάλλον μιας αποθήκης, το The Mohican του Frédéric Farrucci διαδραματίζεται στην ειδυλλιακή Κορσική και περιγράφει τους αγώνες ενός επίμονου βοσκού που αρνείται να πουλήσει το παραθαλάσσιο κοπάδι του σε κατασκευαστικές εταιρείες για να χτίσει πολυτελή ξενοδοχεία. Η πλοκή του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ μετατρέπεται σε θρίλερ όταν ένας βοσκός σκοτώνει έναν τοπικό γκάνγκστερ που προσπαθεί να αγοράσει την περιουσία του, ξεκινώντας μια απίστευτη καταδίωξη ανάμεσα στις πισίνες, τις παραλίες και τα βουνά της Κορσικής και δημιουργείται ένα κίνημα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. ο τελευταίος των Μοϊκανών βοσκών και ενάντια στον υπερτουρισμό.
