Τον Ουρουγουανό συγγραφέα Σέρτζιο Μπλάνκο τον γνωρίσαμε καλύτερα χάρη στο έργο του «Άλλες Θήβες», που ανέβηκε για τρίτη χρονιά από το Θέατρο Nowy Świat. Είναι η ιστορία ενός συγγραφέα που συναντά έναν νεαρό παπαγάλο στη φυλακή για να γράψει το δικό του θεατρικό έργο. Σκληρός λόγος. Μια διεισδυτική ματιά. Επιτυχημένοι διάλογοι. Το κείμενο του Blanco κρατά τον αναγνώστη σε αγωνία. Προκαλεί συμπάθεια και συναισθήματα. Επηρεάζει τα συναισθήματα του θεατή. Οι οδηγίες του επιταχύνουν τη δράση. Υπάρχει ένα ξεκάθαρο νήμα που συνδέει τους χαρακτήρες του έργου και τη δράση στη σκηνή.
Δυστυχώς, οι προσδοκίες μας δεν πραγματοποιήθηκαν στην όπερα δωματίου «Κασσάνδρα», το λιμπρέτο της οποίας υπογράφει ο Blanco και ανέβηκε τρεις φορές στην Εναλλακτική Σκηνή του ELLS. Την Τρώα μάντισσα ενσάρκωσε η τρανσέξουαλ σοπράνο Maria Castillo de Lima. Τραγουδώντας σε σπασμένα αγγλικά -στην εκδοχή του Blanco, η Cassandra είναι μια τρανς μετανάστρια που πουλάει το σώμα της για να επιβιώσει- η De Lima έδειξε ένα πραγματικά εντυπωσιακό φωνητικό εύρος, αλλά με στίχους που προσπαθούσαν να συνδυάσουν κάτι από όλα. Λίγος μύθος και η μοίρα της Κασσάνδρας (με αποσπάσματα από όλα σχεδόν τα ονόματα των ηρώων του Τρωικού Πολέμου), κάτι για τη μετανάστευση, κάτι για το σεξ, κάτι για τη ρευστότητα των φύλων («Δεν είμαι αγόρι, είμαι όχι κορίτσι, είμαι η Κασσάνδρα») και κάτι από τους Bugs Bunny, ABBA και Scarlett O'Hara. Η μετατροπή του σε όπερα δεν βοήθησε να αναδειχθούν τα δραματικά και κωμικά στοιχεία του έργου.
Ίσως η πιο επιτυχημένη στιγμή, πραγματικά καταρρίπτοντας μύθους και στερεότυπα, ήταν όταν η Κασσάνδρα άπλωσε πλαστικά αρσενικά σωματίδια διαφόρων μεγεθών σε ένα τραπέζι για να μιλήσει για τον Αγαμέμνονα, τον Πάρη και άλλους που την αγάπησαν ή την κακοποίησαν. Ίσως η απογοήτευσή της που κανένας από τους αρχαίους ποιητές δεν της αφιέρωσε μια τραγωδία.
Ίσως η κινηματογραφική εκδοχή της «Κασσάνδρας» να ακούγεται διαφορετική, αλλά δυστυχώς δεν την έχουμε παρακολουθήσει για να σχηματίσουμε γνώμη. Για να είμαστε δίκαιοι για την ιστορία και τον συγγραφέα, ο μονόλογος του Blanco παρουσιάστηκε στην Αθήνα το 2014 από την ηθοποιό Δέσποινα Σαραφείδου, η οποία (πιστεύω) εξακολουθεί να ερμηνεύει εκδοχές του έργου.
Την όπερα, σε σύνθεση του Αργεντινού Pavlo Ortiz, διηύθυνε ο Νίκος Βασιλείου με τη συμμετοχή των μουσικών του Ergon Ensemble, που ήταν σε φόρμα και ερμήνευσαν διάφορα μουσικά είδη που ακούστηκαν με μεγάλη επιτυχία.
