Θοδωρής Γιάνναρος
Δυστυχώς ζούμε σε μια περίοδο ύπνωσης και μετάλλαξης των συναισθημάτων μας και της έκφρασής τους… και εννοώ τις τάσεις της φτηνής εποχής που ζούμε, όπου τα πάντα αγοράζονται… ακόμα και το χειροκρότημα των μαχών.
Λόγω της πανδημίας, της έλλειψης κινήτρων, χρημάτων, αλλά και της κατάθλιψης που σαρώνει την κοινωνία, όλο και περισσότεροι άνθρωποι μένουν σπίτι, κάνοντας «τα πάντα» με τον εαυτό τους. Ακόμα και στην οικογένεια οι άνθρωποι είναι και νιώθουν μοναξιά. Βλέπουν την αγαπημένη τους μουσική, όχι ζωντανά, αλλά μέσω υπολογιστή, κάνουν εναλλακτικές ζωές σε εικονικές κοινότητες… δεν αγοράζουν πλέον εφημερίδες και περιοδικά, γιατί όλα είναι πλέον στο Διαδίκτυο… ακόμη και το εθνικό άθλημα των Ελλήνων – καμάκι. ψάξτε, βρείτε, ερωτευτείτε και χωρίστε… επιλέξτε κυβερνήσεις στο Διαδίκτυο ή επικροτήστε ή αποδοκιμάστε τις κυβερνητικές πολιτικές.
Οι άνθρωποι δεν χειροκροτούν γιατί δεν έχουν πλέον την ευκαιρία να είναι μέρος του πλήθους. Οι ίδιοι γίνονται κοινό με ζοφερές προοπτικές ή μάλλον χωρίς καμία προοπτική. Έχουμε γίνει πλέον μια αυτοαπορροφημένη κοινωνία, δηλαδή ο καθένας στη μοναξιά του, κάνει τα πάντα, ακόμα και ψηφίζοντας κυβερνήσεις.
Πέρασε η εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου ή και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όπου οι πολίτες «συμμετείχαν» δυνατά στις συνελεύσεις, είχαν παλμό και το χειροκρότημα τους ήταν ζωηρό και αυθόρμητο.
Από το κλασικό χειροκρότημα, γίναμε όμηροι της σύγχρονης σιωπής και των μοντερνιστικών γεύσεων που μας αλλάζουν ως ανθρώπινα όντα, σε μια βαρετή κοινωνία χωρίς ένταση που μειώνεται με γρήγορο και σταθερό ρυθμό. Φτάσαμε στο σημείο να λαμβάνονται αποφάσεις για εμάς και τη χώρα μας από κακόβουλους, πονηρούς και υποκριτές, τους οποίους εκλέξαμε και τους τοποθετήσαμε σε καρέκλες, για να πέσουν από τα σύννεφα λίγο αργότερα.
Οι ανθρώπινες αντιδράσεις και συναισθήματα εξαφανίζονται αργά αλλά σταθερά, χάνοντας τη σημαντική θέση τους κάθε μέρα που περνάει. Ξέρουν πώς να μας επηρεάζουν, να μας ελέγχουν, με καμπάνιες και μεγάλα και τολμηρά λόγια. Βλέπουμε γκρίζες διαφημίσεις που δημιουργούνται από τα ίδια κονκλάβια που διαφέρουν μόνο στο χρώμα της σημαίας.
Στη δουλειά τους, τα κονκλάβια χρησιμοποιούν τις ίδιες γελοίες κούκλες με τις κούκλες και τα τρολ, μόνο και μόνο επειδή οι πρώτοι χειροκροτούν ή αποδοκιμάζουν με το γνωστό μεταμοντέρνο χειροκρότημα, με τη μορφή αμέτρητων αγορασμένων likes στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενός ψεύτικου αγανακτισμένου δεύτερου που κοροϊδεύει τον κόσμο στα δικά τους. πρόσωπα. Είναι οι ίδιοι κακοπληρωμένοι, πιστοί υποτακτικοί, που περιμένουν να μπουν τα ψίχουλα από τα δεμένα αφεντικά τους… όσο πάνε μπροστά στις κάμερες.
Η άμεση επαφή με τον κόσμο και το ζωντανό χειροκρότημα χάνουν κάθε μέρα όλο και μεγαλύτερη σημασία. Το Διαδίκτυο έχει γίνει πλέον ο «μόνος» αποτελεσματικός κόμβος επικοινωνίας για όσους έχουν τοποθετηθεί στη Βουλή από εμάς, με κάποιες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις φυσικά, αλλά χάνονται και στη λάσπη που πρέπει να κολυμπήσουν…
Μια νέα μορφή χειροκροτήματος ήρθε μέσω του Διαδικτύου, που δεν είναι τίποτα άλλο από ελκυστικά likes, χαμογελαστά ανθρωπάκια που δεν έχουν ήχο αλλά δίνουν αυτό που θέλουν οι πλατφόρμες, οι πολιτικές φατρίες και οι διαφημιστικές εταιρείες. Δηλαδή, η εικόνα της κρυφής αποδοχής, χωρίς την ανάγκη ήχου – είναι, με μεταφυσικό τρόπο, το Διαδίκτυο και το εντελώς ψηφιακό χειροκρότημα του καθενός μας, που από τη στιγμή της συνάντησης με τους άλλους ενώνεται με το χειροκρότημα άλλων ανθρώπων, δημιουργώντας ψηφιακό. -μέσω Διαδικτύου- χειροκρότημα, που είναι μάλιστα ένα από τα βασικά στοιχεία της ενθυλάκωσης μιας κοινωνίας που είναι εκκωφαντική κι ας μην βγάζει ήχο.
Με αυτές τις χιλιάδες, ή ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες likes, ο θρηνητής του σπιτιού συνδυάζει την αποδοχή του σε μια εικονική κοινότητα κλαπερς, φτάνοντας έτσι να θέσει τάσεις, να επισημάνει και να επιβάλει τα γούστα, τις επιθυμίες και τις πολιτικές που μπορεί να κρέμονται στον αέρα, ακόμη και οι σημαντικοί καλπασμοί πιστοποιημένων εταιρειών, αλλά και συμπεράσματα από επιστημονικές έρευνες ή συνέδρια, κρατικά βραβεία για να μεταφέρουν μουσικές ή θεατρικές επιτυχίες στους Τατάρους ή να διακρίνουν άλλα έργα τέχνης… Και πολλά άλλα…
Όσο η οικονομική φτώχεια επιμένει, ο άπιαστος κόσμος του ψηφιακού χειροκροτήματος και της ψηφιακής συνέχειας της ζωής μας θα επιμένει, ανυψώνοντάς τις πάνω κάτω… και διαμορφώνοντας επιδέξια τις επιθυμίες και τις επιθυμίες του κόσμου
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το ακριβές νόημα αυτών των ψηφιακών χειροκροτημάτων ή αποδοκιμασιών, ή έστω υποθετικά, αν δεν το φανταστεί. Στον ψηφιακό κόσμο, ακόμη και η ψηφιακή αποδοκιμασία έχει θετική χροιά, επειδή αυξάνει τον αντίκτυπο μιας δημοσίευσης ή μιας τέχνης και επομένως αυξάνει την περιέργεια του κοινού.
Για το ψηφιακό «σύστημα», είμαστε όλοι νέοι, μεταμοντέρνοι παλαμάκια και χειροκροτητές πιστοί της λάμψης των ΜΜΕ, όπου το χειροκρότημα μας σήμερα έχει μεγαλύτερη δύναμη και διείσδυση, γιατί κανείς δεν μπορεί να το σβήσει – κρατάει για πάντα και φτάνει σε κάθε γωνιά της χώρας. , ακόμα και ο πλανήτης… που είναι το διαδίκτυο, δηλ. είναι παντού! Είναι παντοδύναμο ακόμα και όταν ενεργοποιείται με ένα λεπτό άγγιγμα ακόμα και ενός φθαρμένου κλειδιού.
Το ψηφιακό χειροκρότημα ή η ψηφιακή αποδοκιμασία δεν έχουν όνομα, όπως πολλοί πιστεύουν, επειδή οι περισσότεροι χρήστες του Διαδικτύου χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, ενώ, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής παράστασης, οι θεατές μπορεί να μην κρατούν πινακίδα με πληροφορίες, αλλά δείχνουν το πρόσωπό τους, τα συναισθήματά τους στους φίλους και ξένοι… Δείχνουν λοιπόν ένα κομμάτι του εαυτού τους δημόσια, σε αντίθεση με το Διαδίκτυο που ο καθένας δείχνει ποιος είναι όταν θέλει να δείξει ποιος είναι, σε αντίθεση με την πλήρη ανωνυμία του Διαδικτύου!.
Ένα οργανωμένο πλήθος και κοινωνική ομάδα υποστηρίζει, προστατεύει, αλλά και θολώνει την όραση, μηχανοποιώντας τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του κόσμου, περιορίζει τη σκέψη, αποδυναμώνει κάθε φαντασία με τα διαχρονικά τιμημένα σχήματα απρόσωπων εννοιών και αξιών… Αυτό μας μετατρέπει σε ιθαγενείς ενός άυλου, παράξενου και άλλου κόσμου όπου τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις μας σχετίζονται άμεσα με τα «παβλόβια σημεία» και τη δύναμη της χειραγώγησης να μας επιβάλλεις κάποια! Εδώ θα επιβιώσουν μόνο οι δυνατοί, αυτοί που στέκονται ψηλά πάνω από τους ορίζοντες των μαζών και του πλήθους και τολμούν να αντιμετωπίσουν τα πράγματα με τις δικές τους διανοητικές δυνάμεις, τη δική τους θέληση, τις περιπλοκές της ζωής και τη δική τους ευαισθησία στο θέαμα του κόσμου. Αλλά ένα τέτοιο κατόρθωμα απαιτεί δύο σημαντικές δεξιότητες: ηθικό θάρρος από τη μια και πνευματική ειλικρίνεια από την άλλη. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να σπάσει τις αλυσίδες του λάθους και της συνήθειας και να αποκτήσει την επιθυμητή ελευθερία απέναντι στην αλήθεια. Όταν λοιπόν το πάρει, θα αλλάξουν και η κρίση και οι επιλογές του… και τότε, με το χέρι στην τσέπη, με το χέρι στην τσέπη, οι κυρίαρχοι του μοιραίου θα πάψουν να υπάρχουν και θα εξαφανιστούν από τη ζωή μας. παίρνοντας τα ψηφιακά σας βατραχοπέδιλα και ταπεράκια μαζί σας στη λήθη!
Οι υπόλοιποι που δεν κόβουν τους δεσμούς είναι μάλλον οι χαμένοι αυτής της εξέλιξης…
