Γκριζέλντα
BIOGRAPHY (2024)
Δημιουργός: Carlo Bernard, Ingrid Escageda
Ερμηνείες: Sofia Vergara, Alberto Guerra
Δημιουργική ομάδα εικονιδίων «Narcos» φέρνει ακόμα Netflix βασισμένη σε αληθινά γεγονότα -και ανθρώπους- ιστορίες από τον κόσμο των καρτέλ ναρκωτικών. Αυτή τη φορά ο κεντρικός χαρακτήρας είναι η Griselda Blanco (Σοφία Βεργκάρα), μια πρώην Κολομβιανή πόρνη που μετανάστευσε από το Μεντεγίν στο Μαϊάμι τη δεκαετία του 1970, αποφασισμένη να δημιουργήσει μια νέα αυτοκρατορία κοκαΐνης εκεί. Όπως είναι λογικό, αυτή η προοπτική δεν θα ενθουσιάσει τους τοπικούς εμπόρους που πηγαίνουν στον πόλεμο, δεδομένου ότι το έπαθλο εξακολουθεί να είναι μια σχετικά «παρθένα» αγορά των ΗΠΑ.
Η ακαταμάχητη Σοφία Βεργκάρα («Μοντέρνα Οικογένεια») είναι μια απόλυτη σταρ εδώ ως αφοσιωμένη μητέρα που είναι (ή γίνεται) μια αδίστακτη επιχειρηματίας που διακινεί ναρκωτικά. Γνωστή ως «Νονά» ή «Μαύρη Χήρα», η Γκριζέλντα κάνει τις σωστές τολμηρές κινήσεις για να φτιάξει τη δική του παράνομη αυτοκρατορία πολύ γρήγορα. Όλα αυτά τα βλέπουμε σε μια πολύ καλοδουλεμένη μίνι σειρά έξι επεισοδίων που αποτυπώνει με επιτυχία την ατμόσφαιρα και το δράμα της εποχής, ενώ παραμένει διασκεδαστική στο λάτιν στυλ της. Άλλωστε, μπόλικη έχει και η Βεργκάρα, η οποία στα 52 της αναλαμβάνει για πρώτη φορά τον ρόλο του κεντρικού χαρακτήρα και το κάνει περίφημα.
Βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη ★★★
ΚΩΜΩΔΙΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν
Πρωταγωνιστούν: Timothee Salamet, Elle Fanning
Από την πλατφόρμα της Διαστημική Τηλεόραση επιλέγουμε μια από τις σχετικά πρόσφατες ταινίες του Γούντι ‘Αλλεν. Ο βετεράνος σκηνοθέτης πέρασε πολλά με τη συγκεκριμένη ταινία, η οποία αποσύρθηκε από την αγορά των ΗΠΑ. Συνεχίζοντας μια παράδοση δεκαετιών, ο Άλεν επιλέγει για άλλη μια φορά από τα ταλέντα μιας νέας γενιάς, δημιουργώντας ένα δίδυμο των ηρώων του με Timothy Salame («Φώναξέ με με το όνομά μου») και εκείνη Ελ Φάνινγκ («Νέον Δαίμονας»). Ο Γκάτσμπι και η Άσλεϊ είναι ένα ζευγάρι νεαρών φοιτητών που επισκέπτονται τη Νέα Υόρκη για το Σαββατοκύριακο για δουλειά. Εκεί όμως λόγω των συνθηκών θα χωρίσουν και θα περάσουν τη μέρα γνωρίζοντας νέα πρόσωπα.
Ο Άλεν σκηνοθετεί την τυπική κωμική σκηνή του, με άφθονα αστεία, καθιερωμένες καλλιτεχνικές αναφορές, αλλά και πολιτική σάτιρα που (έξυπνα) απευθύνεται όχι στον Τραμπ, αλλά στην υποκριτική, υποτίθεται φιλελεύθερη αστική τάξη. Ο ρομαντισμός και η νοσταλγία κυριαρχούν, αλλά είναι καλά ισορροπημένα χάρη στα φρέσκα πρόσωπα των χαρακτήρων. Και όπως συμβαίνει συχνά με τον Άλεν, τα έχετε ξαναδεί όλα, και όμως τα παρακολουθείτε με ένα συνεχές χαμόγελο στα χείλη.
