Πολύ ωραίες παραστάσεις έγιναν και στο Γνώρισα την Gala πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα. ΑΥΤΟ Ναόμι Γουότς και Isabelle Hyper με τον Balenciaga, Kylie Jenner με ιβουάρ φόρεμα Oscar de la Renta, n Σάρα Πόλσον με την Prada των ονείρων, Κιάρα Ντελεβίν με το σύνολο της Stella McCartney που μοιάζει με πανοπλία. Αλλά δεν ήταν αυτές οι εμφανίσεις που πυροδότησε φωτιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα περιοδικά και τις εφημερίδες σχετικά με τη συνάφεια της μόδας με τη σημερινή εποχή.
«Αν ψάξουμε για παλιομοδίτικη κομψότητα, δεν θα τη βρούμε εδώ», εξηγεί κλειδιά Ellis, Fashion Director στη Vogue Greece. «Δεν είναι αυτός ο στόχος. Δεν περιμένουμε το Met Gala να μας πει τι θα κάνουμε και τι θα φοράμε σε έξι μήνες. Αυτή η εκδήλωση λειτουργεί περισσότερο σαν ένα εργαστήριο ιδεών, δείχνει την ονειρική πλευρά της μόδας και σας επιτρέπει να φανταστείτε τον εαυτό σας διαφορετικά». Στο ίδιο πνεύμα, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δία και της Διόνης, Mario Szwab, παραδέχεται ότι πολλά από τα ρούχα δεν είχαν πρακτικότητα και ήταν υπερβολικά, «αλλά αυτό είναι που προκαλεί την περιέργεια και προωθεί τη συζήτηση. Έτσι θα έπρεπε να είναι.” Είναι περισσότερο υπέρ του θέματος των απορριμμάτων. “Είμαστε η δεύτερη πιο επιβαρυντική βιομηχανία για το περιβάλλον, θα πρέπει να σκεφτούμε πρακτικές προώθησης ρούχων που μπορούν να φορεθούν μόνο μία φορά σε μια εκδήλωση που ρέει φως σε θέματα βιωσιμότητας».
ΑΥΤΟ Νικόλαος Γεωργίου, δημιουργικός και διευθυντής μόδας της Vogue Greece, σχολιάζει ακριβώς το ίδιο. «Το να παίρνεις ένα κομμάτι ύφασμα και να το σπαταλάς δεν είναι δημιουργικό ούτε ως κόψιμο ούτε ως φόρμα». Σημειώνει ότι πλέον η εκδήλωση έχει απομακρυνθεί από τα όρια της αίγλης και φλερτάρει με την ιδέα της καρικατούρας. «Το να βλέπεις μια κοπέλα ντυμένη με μια θάλασσα από υφάσματα που χρειάζεται 15 λεπτά για να περπατήσει ένα μέτρο ή να βλέπεις την Τάιλα να κρατιέται στην αγκαλιά της επειδή σκόρπισε το φόρεμά της (ήταν από άμμο και μικροκρυστάλλους) δεν είναι διασκεδαστικό».
ο Γνώρισα την Gala, εμπνευσμένο από τη θρυλική συντάκτρια μόδας Diana Vreeland στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οργανώθηκε για την υποστήριξη του Ινστιτούτου Κοστουμιών του Μητροπολιτικού Μουσείου. Η πρώτη θεματική εκδήλωση έγινε το 1973 με αφορμή την αναδρομική έκθεση του Cristóbal Balenciaga στο μουσείο, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του. Τώρα όμως το πολυπόθητο εισιτήριο για αυτή τη λαμπερή βραδιά κοστίζει 75.000 δολάρια και η τιμή αυξάνεται δραματικά κάθε χρόνο. Όλα είναι ακραία γιατί έτσι πρέπει, η τιμή, τα ρούχα, οι αντιδράσεις. «Πολλά από αυτά τα υπερβολικά ρούχα είναι φτιαγμένα για φωτογραφίες, για εκατομμύρια likes και για buzz. Αν δεν υπήρχαν τα social media, ίσως τα πράγματα να ήταν πιο μαζεμένα. Αλλά με δέκα εμφανίσεις από κομψές γυναίκες, κανείς δεν θα νοιαζόταν», υποστηρίζει η Alice Keys.
«Αυτή η εκδήλωση μοιάζει περισσότερο με ένα εργαστήριο ιδεών, παρουσιάζει την ονειρική πλευρά της μόδας», λέει η Elise Keys από τη Vogue Greece.
Η φετινή εκδήλωση με τίτλο “Κήπος του Χρόνου”δανεισμένο από το ομώνυμο μυθιστόρημα του JG Ballard και σε σχέση με την έκθεση “Sleeping Beauties: Awakening Fashion”, έδωσε στους σχεδιαστές τη δυνατότητα να αναφερθούν σε αρχειακά φορέματα, να τα διασκευάσουν χρησιμοποιώντας διαφορετικά, καινοτόμα υλικά, αλλά και να πάρουν την ιδέα του υπερβολή σε άλλο επίπεδο.
Ίνσταγκραμ
Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι, φυσικά, ότι δεν πληρούν όλοι τον ενδυματολογικό κώδικα του γκαλά. Υπήρχαν παραστάσεις που ήταν αστραφτερές αλλά άσχετες με τα θέματα της Αναγέννησης και των βικτωριανών κήπων, με κρινολίνες και κορσέδες. «Το θέμα δεν είναι σημαντικό, και συχνά ούτε η φιλοσοφία του σπιτιού. Ράβουν ρούχα ειδικά για αυτή την περίσταση, ακολουθώντας τα γούστα των σταρ του Instagram. τονίζει ο σχεδιαστής Άγγελος Μπράτηςχρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το φόρεμα που φορούσε Πενέλοπε Κρουζ από τη Chanel. «Είναι όλα σχετικά με την αμερικανική κουλτούρα διασημοτήτων. Το ίδιο γεγονός, αν γινόταν στο Παρίσι, θα είχε τελείως διαφορετική εικόνα. Το ερώτημα είναι πόσες φορές θα ακουστεί το όνομα κάθε σπιτιού στο κόκκινο χαλί και πόσα βλέμματα θα τραβήξει το κάθε βλέμμα. Το πρότυπο είναι Καρντάσιαν, αυτά τα παράλογα σώματα, με μέση 50 εκατοστά και περιφέρεια 150. Αλλά εδώ μιλάς για παραμόρφωση, δεν έχει να κάνει με καμπύλες. Για χρόνια, η αισθητική του Met Gala ήταν στο στυλ Jessica Rabbit: στράπλες, με καθορισμένη μέση, γοφούς και λαιμόκοψη γοργόνας. Είναι τα ίδια κάθε χρόνο».
ΑΥΤΟ – τονίζει ο σχεδιαστής Χρήστος Κωσταρέλλος ευγενικά, πώς να μην κρίνει κανείς την καλλιτεχνική μόδα, τη μόδα που παρουσιάζεται στο πλαίσιο μιας μουσειακής έκθεσης, με καθημερινούς όρους. «Ο στόχος της καλλιτεχνικής μόδας είναι να αναδείξει αντισυμβατικά σχέδια, καινοτόμες ιδέες και μοναδική αισθητική που αμφισβητούν τους παραδοσιακούς κανόνες και διεγείρουν τη δημιουργικότητα και την έμπνευση. Αυτά τα ρούχα συνάδουν με τον εξελισσόμενο ορισμό της μόδας στη σημερινή κοινωνία».
ΑΥΤΟ σχεδιαστής Άγγελος Φρέντσος ακούγεται έξαλλος στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. «Το Met Gala είναι απόλυτα εναρμονισμένο με τη σημερινή εποχή και τις προτεραιότητες της μόδας, με επιστροφή στην υψηλή ραπτική και τα εκλεκτά υφάσματα», μου λέει, χωρίς καν να με αφήσει να ολοκληρώσω τη σκέψη μου. Διαφωνεί κάθετα με τη συζήτηση για τη «φέρουσα ικανότητα» των ρούχων. «Η τελευταία φορά που η μόδα ήταν πρακτική ήταν όταν η Chanel αποφάσισε να αφήσει τις γυναίκες να φορούν παντελόνια». Επίσης, κάνει μια σημαντική παρατήρηση για όποιον κρίνει από απόσταση. «Δεν μπορείς να κρίνεις αυτά τα ρούχα στη φωτογραφία, δεν μπορείς να δεις το έργο». Εξηγεί ότι ολόκληρο το φόρεμα Balenciaga της δεκαετίας του 1950 του Yeoh Lee μεταφέρθηκε σε αλουμινόχαρτο, ενώ το φόρεμα που φορούσε Ζεντάγια από τον Galliano ήταν επενδεδυμένο με μια κουβέρτα διάσωσης για να δείχνει εντυπωσιακή. «Αυτή η εκδήλωση γίνεται εύκολος στόχος και επιχείρημα στο στόμα όλων ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό στη μόδα, κοίτα τι κάνουν», σχολιάζει η Alice Keys. «Αλλά δεν είναι έτσι, δεν κρίνεις έτσι τη μόδα».