Αν την προηγούμενη μέρα ήσασταν σε μια υπαίθρια και φθηνή συναυλία, ανοιχτή σε όλα τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν σε αυτές τις περιπτώσεις, αν τα τελευταία χρόνια έχετε δει Νικ Κέιβ τραγουδώντας στο κοινό ή ακόμα και στη βροχή, για να μην αναφέρουμε ότι με ξυλοκοπούσαν και συναρπάζονταν στο γήπεδο του Σπόρτινγκ ή τριγυρνούσαν στα μπαρ των Εξαρχείων και μετά το βράδυ του περασμένου Σαββάτου όταν ο «Σκοτεινός Πρίγκιπας» είχε την πρώτη από τις τρεις παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή. Έδρα του Ιδρύματος Ωνάσημπορεί να είχατε κάποιες επιφυλάξεις για το στυλ της συναυλίας ή να εκφράσατε τα συνηθισμένα παράπονα των κτητών οπαδών της μουσικής για την τύχη των εφηβικών ινδάλλων τους.
Πράγματι, το βράδυ του Σαββάτου (αλλά και την Κυριακή και τη Δευτέρα) η μεγάλη αίθουσα Στέγα ήταν σχεδόν γεμάτη. Όχι μόνο από παλαιότερους millennials, αλλά κυρίως από λίγο μεγαλύτερους θαυμαστές που ανέφεραν ότι είχαν δει κάποτε τον Nick Cave «με 1.200 δραχμές», αλλά αποφάσισαν ότι οι καιροί άλλαξαν. Ο σταρ της βραδιάς το επιβεβαίωσε από την αρχή, όχι τόσο όταν μπήκε στη σκηνή με το συνηθισμένο του κοστούμι και τα κορακίσια μαλλιά, αλλά όταν αρνήθηκε ευγενικά και με λίγη περιφρόνηση να υπακούσει στην εντολή του ήδη ενθουσιασμένου κοινού, που θα μας πήγαινε πίσω στα τρελά χρόνια των γενεθλίων του. Κάθεται στο πιάνο, συνοδευόμενος από ένα διακριτικό ηλεκτρικό μπάσο, το οποίο παίζει Κόλιν Γκρίνγουντ Ο Nick Cave των Radiohead είχε διαφορετική διάθεση: να παίζει τραγούδια (κυρίως από την περίοδο των Bad Seeds) «στην πιο αγνή τους μορφή».
Τα κατάφερε. Στα «Girl In Amber», «Jesus of the Moon», «I Need You», «The Ship Song», «Push The Sky Away», «Love Letter» και άλλα, ο Nick Cave εξέπεμπε όσο περισσότερο συναίσθημα μπορούσε. , που εκπέμπει ένας άντρας που κάθεται στο πιάνο – που είναι πολύ. Το “Weeping Song” και το “Mercy Seat” δεν μας εμπλούτισαν ως ακροατές, αλλά ήταν σημαντικό ότι ο Cave δεν φύλαξε το πληκτρολόγιο για τη διάρκειά τους. Μιλώντας για sux, το “Into My Arms” ήταν αρκετό για να ανασηκώσει τα φρύδια και να πάρει το πλήθος. Όσο για τον Colin Greenwood, μερικές φορές μια νότα ήταν αρκετή για να διασκευάσει μελωδικά μια ολόκληρη μουσική φράση, και μερικές φορές υπογράμμιζε διακριτικά και έξυπνα το σύνολο, γνωρίζοντας, ως καλός μπασίστας, κάθε δομικό στοιχείο των τραγουδιών, ακόμα και αυτά που οι υπόλοιποι από εμάς. Ούτε να φανταστείς ότι υπάρχει.
Δεν έλειψαν τα ξεσπάσματα («Higgs Boson Blues», «Papa Won't Leave You», «Henry» κ.λπ.), αλλά η βραδιά χαρακτηρίστηκε κυρίως από «ήσυχη ένταση», όπως ανέφεραν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης για το γεγονός αυτό σειρά υπόσκαφων συναυλιών σε κατάλληλες αίθουσες του εξωτερικού . Και αν κατά καιρούς υπήρχε τέτοια επιτηδευμένη ιεροσυλία και δραματοποίηση, ήταν τουλάχιστον από κάποιον που δεν το είχε πραγματικά ανάγκη, κυρίως γιατί μετά από τόσες δεκαετίες διάλεξε ποια τραγούδια πίστευε ακόμα. Τα υπόλοιπα είναι θέμα αποδοχής, ειδικά από την πλευρά του καλλιτέχνη, που πολλές φορές αναφέρθηκε στα παιδιά του και την προστασία τους και που τραγουδώντας τη φράση «Δεν φοβάμαι να πεθάνω» στο «Mercy Seat», ακουγόταν λίγο σαν να χαμογελά.
